Ik doe belijdenis over de zonden der kinderen Israëls, die wij tegen U gezondigd hebben; ook ik en mijns vaders huis, wij hebben gezondigd.

— Nehemia 1:6

Nehemia bedrijft rouw over de ellende van Jeruzalem. Hij is niet meteen in actie gekomen; plannen gemaakt voor herstel van Jeruzalem. Nee, “hij was biddende.” De nood van Jeruzalem drijft hem uit tot God. Meer dan ooit is het een tijd voor gebed. Het boek Nehemia begint met gebed en eindigt met gebed.” Heb jij wel eens tot God geroepen, met het oog op onze (in geestelijk opzicht) ondergaande samenleving? Wel eens meer gebeden dan een paar zinnetjes? 

Nehemia gaat ook belijden. Hij weet: De zónde is de wortel van alle nood. Het probleem zijn niet de vijanden of andere  bijkomende zaken. Als we zonde klein maken, maken we God klein. Als we zonde klein maken, dan maken we Christus klein. Nehemia gaat zonden belijden. Hij heeft het niet alleen over de zonden van anderen, alsof hij er buiten staat. In tegendeel. Hij zegt: Ook ik…

We hebben het tegen U verdorven. Ook ik. We zijn ontaard. Ook ik. Ongehoorzame kinderen. Ook ik… Ik sta voor God met lege handen.Hij zegt niet: Die laffe samenzweerders! Die ellendige koning Artasatha! Wij hebben het tegen u verdorven. Ook ik.

Belijden wij dat met Nehemia mee? Of staan we nog ver boven anderen? Wat een zegen als we zelf de slechtste worden in eigen oog, en in echte verootmoediging tot de Heere mogen roepen.