Ik zal tot den HEERE zeggen: Mijn Toevlucht en mijn Burcht; mijn God, op welken ik vertrouw.

— Psalm 91:2

Misschien ben jij ook wel eens in een oude burcht geweest. Met hoge, brede stenen muren; waarin openingen zijn die dienden als schietgaten. Met indrukwekkend zware poortdeuren. Met een brede slotgracht er om heen; waarbij een ophaalbare brug de enige verbinding vormt tussen het kasteel en de overzijde van de slotgracht. Je kunt je vast goed voorstellen dat iemand zich daarin helemaal veilig waande. De dichter van Psalm 91 vergelijkt de HEERE met zo’n burcht. En hij spreekt dat ook openlijk uit, in de vorm van deze hartelijke, persoonlijke geloofsbelijdenis. ‘Ik zal tot den HEERE zeggen: Mijn Toevlucht en mijn Burcht; mijn God, op welken ik vertrouw’. Zo stelt hij al zijn vertrouwen op de God van het genadeverbond. Hij vertrouwt zich helemaal aan Hém toe. Ja, hij weet zich volkómen veilig ín Hem; in leven en sterven. Wat ben je arm, nameloos arm; als je nog zonder deze God te kennen door het leven gaat én éénmaal sterven moet. Wat ben je rijk, oneindig rijk; als je door Gods genade in je leven het deze dichter na mag (leren) zeggen: ‘HEERE, U bent míjn Toevlucht en míjn Burcht; U bent ook míjn God!’ Zodat jij je voor eeuwig veilig in Hem weet. Op grond van het volbrachte werk van de Heere Jezus Christus; door de kracht van Zijn Woord en Geest. Zoek dáárom de God van jouw doop!