En er kwamen sommigen tot Hem, brengende een geraakte, die van vier gedragen werd.schilderij van Anonymus: De genezing van de lamme van Kapernaum
En niet kunnende tot Hem genaken, overmits de schare, ontdekten zij het dak, waar Hij was; en dat opgebroken hebbende, lieten zij het beddeken neder, daar de geraakte op lag.
En Jezus, hun geloof ziende, zeide tot den geraakte: Zoon, uw zonden zijn u vergeven.

— Markus 2: 3-5

Als die vier met hun verlamde vriend bij het huis zijn gekomen, waar Jezus preekt, blijkt het erg druk te zijn. Er kan niemand meer bij. Ze lopen vast. Niemand laat hen erlangs. Schrijnend! Een massa mensen is op de been. Allemaal nieuwsgierig om die Jezus wel eens te zien en te horen. Ze zijn één en al oor voor Jezus’ woord, maar ze hebben geen oog voor hun naaste in nood.

Het zal je maar gebeuren: bij Jezus te willen komen met de nood van je bestaan en dan niet bij Hem te kunnen komen. De weg is geblokkeerd. Gebarricadeerd. Versperd. Nou, dan kunnen ze toch maar weer beter weggaan? Bovendien zal de satan niet stil hebben gezeten. Hij zal ook bij die ingang hebben gestaan en gezegd: “zie je wel: het is niet voor jullie. Jullie zijn bij Hem niet welkom. Ga maar weer naar huis”. Maar als de nood echt is en het geloof waar is, kan dat niet. Dan rust je niet voordat de nood is opgelost. Wie waarlijk zijn nood voelt, die zoekt en worstelt net zo lang tot de weg naar de Zaligmaker openvalt.

Het schijngeloof was alleen afgehaakt. Als de weg tegenzit en de toegang dichtzit, gaan zijn de weg van de minste weerstand. Het ware geloof heeft er wat voor over. Dat breekt ook door alle bezwaren heen. Dat zien we bij die vier, die besluiten via het dak te gaan. Ze wachtten niet lijdelijk af. Ze gaan. Rechttoe, rechtaan. Op Jezus aan! Dat is nu de uitgaande daad van het geloof. Dat wil zeggen: in je nood uitgaan tot Jezus. Ze begrepen dat ze met hun nood bij Jezus moesten zijn. Heb jij dat ook al begrepen?