En als zij hun vele slagen gegeven hadden, wierpen zij hen in de gevangenis en geboden den stokbewaarder dat hij hen zekerlijk bewaren zou.

— Handelingen 16: 23

Belijden en lijden horen bij elkaar. Vandaar het woord ‘be-lijden’. Paulus ondervond dit aan den lijve in Filippi, nadat hij de dienstmaagd van haar waarzeggende geest verlost had. Silas en hij werden gegrepen, vals beschuldigd, de kleren van het lijf gescheurd, gegeseld, en in de gevangenis gegooid. Zonder proces en zonder bewijs.

Daarmee drukten zij de voetstappen van hun Meester. Hij had ze erop voorbereid: ‘Indien zij Mij vervolgd hebben, zij zullen ook u vervolgen.’ Het was mede door deze ervaring in Filippi dat Paulus later zou schrijven: ‘Allen die godzaliglijk willen leven in Christus Jezus, die zullen vervolgd worden.’ Allen! Zullen!

Hoe komt het nu dat wij zulke vervolgingen niet ondervinden? Dat is geen onbelangrijke vraag. Want de Bijbel leert dat vervolgingen eerder regel dan uitzondering zijn. Is het een bijzondere zegen dat wij ze niet ondervinden? Of komt het doordat wij niet ‘godzaliglijk leven in Christus Jezus’? Of zijn we in slaap gevallen net als de dwaze maagden, en laat de duivel ons daarom graag met rust? Of hebben we Gods Geest bedroefd en zijn we daarom aan onszelf overgegeven?

We hoeven niet naar vervolgingen te verlangen. Vervolgingen kunnen bovendien ook op meer subtiele manieren plaatsvinden. Maar het is goed om te beseffen dat het niet noodzakelijkerwijs een goed teken is wanneer zij ontbreken. Want állen, zúllen!