'... onze God zal voor ons zorgen!'

— Nehemia 4

Opnieuw komt er tegenslag voor de Joden. Sanballat en Tobia bespotten het werk, dat de Joden ter hand hebben genomen. 'Wat zal dat kleine groepje uit Babel nu toch presteren? Jullie zijn veel te zwak om te bouwen. De muur ligt in puin. Hoe kun je die nu opbou¬wen?' Dat zegt Sanballat. En Tobia doet er nog een schepje bovenop door hatelijk de spot met hen te steken. 'De muren zijn zo wankel, dat een vos die tegen de muur opspringt er voor zorgt dat de muur instort.'

Wat nu? In discussie gaan met de vijand? De strijd aanbinden? De toestand is kritiek en spannend. Waar dan heen? Tot U alleen! Nehemia roept tot God. Hij bidt om vergelding van de vijanden. Niet uit persoonlijke wraak, maar om vergelding door de HEERE. De vijand komt niet alleen aan het volk, maar ook aan de God van dat volk. Toch is het niet alleen bidden wat Nehemia doet. Ora et Labora. Bid en werk. In de ene hand het zwaard en in de andere hand de troffel (metselgereedschap). Zo was het volk in twee ploegen verdeeld. Een werkende groep en een wakende partij. Een gewapende wacht. Maar met die heerlijke woorden van vers 20 als uitgangspunt: ...' Onze God zal voor ons strijden.' Van wie verwacht jij het als de vijand je benauwt, bespot, aanvalt? Van jezelf? Of vest je op prinsen je betrouwen? In deze strijd is er maar Eén Helper: de Heere Jezus Christus geeft Zijn volk de overwinning. Omdat Hij de satan op Golgotha zijn kop heeft vermorzeld. Gods kinderen strijden uiteindelijk tegen een overwonnen vijand. Maar een vijand die zeer machtig en gevaarlijk is en als is zijn kop vermorzeld, met z'n 'staart' kan hij nog veel uitrichten. Onderschat zijn aanvallen niet. Maar...

 't Is Isrels God, Die krachten geeft,

 Van Wien het volk zijn sterkte heeft.

 Looft God, elk moet Hem vrezen.