.

— Jakobus 3 : 13 – 18

Weet je hoe hoofdstuk 3 van Jakobus eindigt? Hij toont aan het verschil tussen echte wijsheid en wereldse wijsheid. Het kan zijn dat er in de kerk onrust, afgunst, onvrede of nijd heerst, dan hebben we te maken met vleselijke wijsheid. Vaak ontaardt die in ruzie. Hoe komt dat? Er wordt dan niet gebeden, die wijsheid maakt egoïstisch, hoogmoedig. Maar als er sprake is van ware of hemelse wijsheid, dan breng je het kwaad gerucht van de ander niet op straat, maar in de binnenkamer, smekend om vergeving. Wereldse wijsheid heeft altijd zichzelf op het oog, is berekend en heeft geen oog voor de ander. Als hemelse wijsheid je hart vervult, dan vraag je net als Paulus: ‘Heere, wat wilt U dat ik doen zal?’ Dan heb je ook het heil van onze naaste op het oog. Trouwens die wijsheid is een gave van God door de opperste Wijsheid, de Heere Jezus Christus. Bezit je die wijsheid, dan kun je dat zien in de praktijk van je leven en richt je je leven in naar Gods geboden, ook ten aanzien van het 9^e gebod. Want woorden wekken, maar voorbeelden trekken. Jouw levenswandel is het beste bewijs, dat je die ware wijsheid in je hart omdraagt. Hoe ga je dan met elkaar om? Allereerst in liefde, maar ook in zachtmoedigheid, eerlijkheid, bescheidenheid, vriendelijkheid en nederigheid. Breng jij de vruchten van de Heilige Geest voort? Of breng je nog stinkende vruchten voort. Helaas een tussen weg is er niet. De Heere ziet ons hart aan. Hij doorgrondt en kent ons: onze tong en ons hart. Is spreken zilver? Zwijgen goed? Soms. Na ontvangen genade ben je weer in staat om God de eer te geven.

‘Laat U mijn tong en mond en ’s harten diepste grond, toch welbehaaglijk wezen!’