Want de jeugd en de jonkheid zijn ijdelheid

— Prediker 11: 10b

Alweer zo’n tekst waar je niet vrolijk van wordt. Het is een tekst die je nogal eens hoort vanaf de preekstoel. Misschien zijn het woorden die je irriteren. Altijd dat sombere en dreigende gedoe! En dan die geijkte woorden. Jeugd! Jonkheid! IJdelheid! Wat een vreselijke ouderwetse taal.

Maar wat als het nu eens waar is? Stel dat je mensen in het donker recht op een afgrond af ziet lopen. En stel dat je zou weten dat ze ieder moment kunnen neerstorten, omdat ze luttele meters verwijderd zijn van een onpeilbare diepte. Wat doe je dan? Een vriendelijke vraag voorleggen? Zo van: ‘Beste mensen, excuses dat ik jullie lastig val, maar je zou misschien kunnen overwegen om een andere richting in te slaan?’ Of schreeuw je met alle kracht die in je is: ‘STOP! STOP!’

Ik denk het laatste. De Prediker doet hetzelfde. Hij wil je ernstig waarschuwen. Het Hebreeuwse woord dat vertaald is met ‘jonkheid’ betekent volgens de kanttekeningen eigenlijk zoiets als dageraad, of morgenstond. Welnu, die is altijd snel voorbij. Het ene moment is het nog donker en stil, dan wordt de hemel lichter, de zon rijst op boven de horizon, en spoedig is er de volle dag. Zo is ook de jeugd. Maar zo is ook het hele leven. Daarom: STOP! Je bent niet alleen in het grootste gevaar, je hebt ook een hemelhoge schuld. Als je sterft zoals je bent, zal God je rechtvaardig oordelen. Tenzij je een Borg hebt die voor je schuld voldaan heeft. ‘Zoekt den HEERE terwijl Hij te vinden is.’ (Jes. 55: 6)