‘...maar gij hebt ontvangen den Geest der aanneming tot kinderen, door Welke wij roepen: Abba, Vader.’

— Rom. 8: 12-17

Het was 17 april 2011. Ik stond voorin de oude kerk dichtbij het doopvont, waar ik gedoopt ben. Deze zondag is er de belijdenisdienst waarin ik mijn ‘Ja-woord’ aan de HEERE mag geven. Hij, Die als Eerste ‘Ja’ tegen mij heeft gezegd. (Daarom is mijn Doopkaart voor mij nog belangrijker dan mijn belijdeniskaart.) Tijdens die belijdenisdienst dacht ik: en nu mag ik het zeggen en zeker weten: ‘Ik ben Zijn kind.’ Ik ben altijd beschroomd om dit te zeggen. Immers, wie ben ik? Er zijn zoveel zonden in mij. En kan ik dat dan zomaar zeggen?

 

Maar let op: de duivel kan je met die vrome vragen ook geestelijke zaken onthouden.

Want ik mag Gods beloften niet tekortdoen. En van Zijn woorden niet afdoen. Luister maar: ‘En als iemand afdoet van de woorden van dit boek dezer profetie, God zal zijn deel afdoen uit het boek des levens.’ (Opb. 22:19)

Wat belooft de HEERE? Hij belooft aan een ieder die van Hem houdt en die Hem erkent als Zijn redder: ‘Gij hebt ontvangen de Geest van de aanneming tot kinderen.’

 

Jawel, je was een kind van de duisternis, maar nu -door geloof in Christus- ben je geadopteerd door God de Vader. Je bent overgezet in een hemels huisgezin: de christelijke gemeente. Daarin zijn er broeders en zusters, daarin heet onze oudste broeder Israël. En tegen de HEERE, leert de Geest-in-ons ons fluisteren en liefdevol zeggen: ‘Abba, Vader’. Abba, Vader! U alleen. U behoor ik toe! De Heere Jezus heeft gezegd: ‘Ik vaar op tot Mijn Vader en uw Vader.’ (Joh. 20:17). Hij leert ons samen met Hem ook ‘Onze Vader’ bidden. God de Vader verlangt er vurig naar door jou met die Vadernaam genoemd te worden.

 

En als Hij mijn Vader is, dan ben ik Zijn kind. Minder mag ik er niet van maken. Ontroerend. Wonderlijk! Godzijdank! Dit brengt tot blijvende verwondering!