“Ik zal tot den HEERE zeggen: Mijn Toevlucht en mijn Burg, mijn God, op Welken ik vertrouw”

— Psalm 91:2

Gisteren heb je gelezen dat Christus ons gegeven is tot een Schuilplaats. Wanneer ga je naar een schuilplaats toe? Op het moment dat er gevaar dreigt. Daar wil je van weg vluchten. Misschien zijn er in jouw leven ook wel dingen waarvoor je op de vlucht zou willen. Je hebt misschien zorgen. Moeiten. Of er is verdriet in je leven gekomen. Rouw. Er is misschien onzekerheid over je toekomst. Hoe zal het alles gaan verlopen? Je hebt misschien iets gedaan waar je heel veel spijt van hebt. Iets, waarvan je zou willen dat je het achter je kon laten. Maar je weet niet waar je naar toe moet vluchten.

De dichter van Psalm 91 wijst je hierin de weg. Naar de Schuilplaats van Allerhoogste. Naar de Zaligmaker van deze wereld, Christus. De dichter noemt Hem in vers 2 “mijn Toevlucht en Burg”. Met al de nood en moeite van zijn leven vlucht hij naar de Heere toe. Op Hem stelt hij zijn vertrouwen.

En jij? Naar wie of wat vlucht jij in al je moeite en verdriet? Zoek je het bij mensen? Ze kunnen soms helpen. Maar stellen ook vaak weer teleur. Vlucht je misschien naar afleiding? Naar tijdelijk plezier? Het geeft allemaal geen echte vrede en vreugde. Vlucht maar met de nood en zonden van je leven biddend tot Christus. Hij hoort degenen die biddend tot Hem roepen. En Hij wil en zal zich over hen ontfermen. Zo lees je het ook in Psalm 145: “De HEERE is nabij allen, die Hem aanroepen, allen, die Hem aanroepen in der waarheid.”