En het geschiedde, als de engelen van hen weggevaren waren naar den hemel, dat de herders tot elkander zeiden: Laat ons dan heengaan naar Bethlehem, en laat ons zien het woord, dat er geschied is, hetwelk de Heere ons heeft

— Lukas 2: 15

Herders in de velden van Efratha krijgen ook bezoek van een engel. Zij horen als eerste het evangelie van de geboren Verlosser. Het valt op dat het meteen persoonlijk is.  De Zaligmaker is heden hen (!) geboren. En daarbij zei de engel ook:  En dit zal u het teken zijn: gij zult het Kindeken vinden in doeken gewonden, en liggende in de kribbe. Het eerste wat opvalt is dat de herders meteen gaan. Ze aarzelen niet. Ze discussiëren niet. Ze gaan. En dat zonder de engelen. Die gaan niet mee. Dat is een prachtig beeld van geloof. Als de Heere van Zich laat horen gaat er ook gehoorzaamd worden. Daar staat Hij zelf voor in, dat die Herders gaan. Ze roepen elkaar op om het Woord te zien dat hen is aangezegd. Wonderlijk zin weer. Het Woord zien. Daar leer ik van dat Gods persoonlijke belofte in het Evangelie van Kerst ook vraagt om een persoonlijk reactie. Als je het zelf uit Zijn mond hebt gehoord, mag je ook gaan om het zelf te zien en te ervaren. Sommige mensen zijn bang voor het woord ervaring. Maar wij mogen dat juist koesteren.  Gods Woord mag zo in ons ontvlammen dat het vuur van het evangelie ons brengt bij de kribbe van Zijn Zoon. Door het geloof mag ik zien dat Hij daar in mijn plaats moest liggen. Door het geloof ondervind ik ook dat Hij daar voor mij wilde liggen. In doeken gewonden. Tot bedekking van mijn schuld. Zo werkt God nog steeds. Als Hij zegt waar wij Jezus kunnen vinden dan is ons ‘op weg gaan’ een vindtocht! (H)eerlijk evangelie! Wie gaat zal vinden. Wie wegblijft blijft verloren. Het Lam in de stal is dar neergelegd om een verloren schap als ik ben, terug te leiden naar het huis van de Vader. ‘Wij gaan’, zeggen de herders. Ga jij ook (weer) mee?