En zij verstonden het woord niet dat Hij tot hen sprak

— Lukas 2: 50

Daar waren de leraren, met Jezus in hun midden. Geleerde, allesziens godsdienstige en vrome mannen. Het Woord dat de twaalfjarige Jezus tot Jozef en Maria sprak werd door hen echter niet verstaan. En dat was in zekere zin maar goed ook, want anders zouden ze met toorn vervuld zijn geworden, zoals dat ook zou gebeuren toen Hij voor het eerst sprak in de Synagoge als dertigjarige. Maar Zijn tijd was nog niet gekomen.

Maar Maria en Jozef verstonden het ook niet. Maria bewaarde het wel in haar hart. Er waren al zoveel dingen geweest in het leven van dit wonderlijke Kind die ze niet kon begrijpen maar die ze ook niet kon vergeten. Toch was dit dezelfde Maria die de lofzang gezongen had. Maar ze had het nodig om als een blinde van stap tot stap geleid te worden. De begenadigste onder de vrouwen had nog het geloof van een kind. Maar haar Kind had het geloof van een Man.

Als de Heere in een mensenleven gaat werken gebeuren er wonderlijke dingen. Maar er kan ook veel zijn dat raadselachtig en onverklaarbaar is. Je kunt jezelf geen naam geven. Je voelt je onbekeerder dan ooit. Je bent als een dode afgezonderd onder de doden. Je merkt dat je steeds verder achteruit gaat. Je voelt je steeds zondiger en raakt steeds verder van God verwijderd. ‘Heere, maak mij levend om Uws Naams wil’ wordt de scheeuw van je hart. ‘Geef mij Jezus, of ik sterf’. Is dat jouw toestand? Vlucht tot Hem! Net als Esther: ‘Kom ik om, dan kom ik om.’