Want ik weet: mijn Verlosser leeft, en Hij zal de laatste over het stof opstaan; en als zij na mijn huid dit doorknaagd zullen hebben, zal ik uit mijn vlees God aanschouwen.

— Job 19: 25 en 26

In hoofdstuk 3 heeft Job zijn geboortedag vervloekt. Hij weet even niet wat hij zegt. We kunnen het begrijpen, maar niet goed praten. Hij geeft dat bijna gelijk toe, als hij zegt ondoordacht te hebben gesproken. Straks zal hij alle zondige woorden herroepen. Daarna gaan zijn vrienden spreken, van de oudste af: Elifaz, Bildad, Zofar. Tussendoor geeft Job antwoord en tracht zijn onschuld te bewijzen. Job begrijpt het vijandige optreden van zijn vrienden niet. Waarom word ik zo onmenselijk behandeld? Hij smeekt hen om hem te vertroosten in plaats van te beschuldigen. Als de HEERE mij slaat, kastijdt, dan behoeven jullie dat nog niet te doen? Ook al lijden mensen door eigen schuld, dan nog hebben wij de plicht hen met medelijden te behandelen. Wat hebben wij verdiend, als God ons zou straffen? Maar al denkt Job door God en mensen verlaten te zijn, hij is verzekerd God in heerlijkheid te mogen ontmoeten. Hij verwacht het leven midden in de dood. Job verwacht de wederopstanding der doden en het eeuwige leven. Wat is jouw uitzicht? Heb jij ook een Verlosser? Of probeer je nog jezelf te verlossen? Job wilde dat zijn woorden werden opgeschreven, ingegrift met een ijzeren stift. En dat is gebeurd. Zijn woorden liggen voor ons! God heeft ze op laten schrijven in de Bijbel! Tot onderwijs van jou en mij. En de God van Job leeft nog! Wat is jouw uitzicht als het sterven worden? Verschrikking en angst of een blij vooruitzicht? De Heere wil dat jou in dit leven leren. De Heere Jezus is de Enige Troost in leven en in sterven. Dat is de les uit het boek Job. Zie maar hoe de Heere het in het laatste hoofdstuk voor Job opneemt:

 

Hij zal Zijn volk niet eindeloos kastijden, nog eeuwiglijk zijn gramschap ons doen lijden… Hij straft ons, maar naar onze zonden niet.