“Zalig zijn die treuren; want zij zullen vertroost worden."

— Matthéüs 5:4

Het kan niet zijn dat je nooit gehuild hebt. Je kwam al huilend op de wereld. Daarna zijn er al heel wat tranen gevolgd. Waarover? Dat kan zo verschillend zijn. Er is veel zondig verdriet. Woede, opstand, wanhoop, teleurstelling. Er is ook geoorloofd verdriet.  Een moeder huilt om het verlies van haar kind, een vrouw om haar man. Vaak verlaten we ook huilend deze wereld en wordt er om ons gehuild. Toch is dit niet de droefheid die de Heere Jezus bedoelt. De droefheid waaraan Hij de zaligheid verbindt, is onlosmakelijk verbonden met de vorige zaligspreking: “arm van geest.” De Bijbel noemt dat “de droefheid naar God.”  Je bent God kwijt. Dat is het allerergste. Erger dan een man of een kind. Je hebt God onteerd, met elke zonde die je deed. Dat gaat pijn doen. Liefdesverdriet. Ja, je hebt door jouw zonden de Zaligmaker gekruisigd. Dat doorsteekt je hart. Zie het maar op de Pinksterdag. Je kunt niet leven tot Gods eer. Je moet rechtvaardig verloren gaan, voor eeuwig. Je kunt jezelf niet redden. Je bent zo arm, zo reddeloos en radeloos in je zelf. En toch wordt je vertroost. Dat doe je niet zelf, dat kun je niet zelf. “Zij zullen vertroost worden.” Dat doet de Trooster, de Heilige Geest. Hij laat je de Heere Jezus zien. Jezus zegt: “Hij zal het uit het Mijne nemen en zal het u verkondigen.”

Jezus droeg jouw schuld. Jezus droeg jouw straf. Hij leefde volmaakt tot Gods eer in jouw plaats. Hij heeft volmaakt voldaan voor allen die geheiligd worden. Dat geloof in Hem, geeft je de enige en eeuwige troost. Je blijft hier wel huilen, zolang je nog niet volmaakt bent. Maar Hij zal spoedig alle tranen van je ogen afwissen. Dan zal eeuwig blijdschap je deel zijn.