Immers is mijn ziel stil tot God; van Hem is mijn heil.

— Psalm 62:2

De kanttekenaren zeggen daar het volgende over: ‘Het ga hoe het gaat, ik zal niet laten in gebeden, geduld en vertrouwen Gods heil en hulp te verwachten.’ Wij hebben zoveel vragen en zoveel ja-maars. Wij zijn het vaak niet mee eens met de ene weg en ook niet met een andere weg. De Heere doet het zelden goed in ons leven. Van nature kun jij het ook niet eens zijn en worden met de Heere, want het vlees onderwerpt zich der wet Gods niet. De Heere gaat Zijn eigen gang, dwars door de geschiedenis van de mens heen. En dus ook dwars door de geschiedenis van jouw leven. Dat is niet altijd makkelijk. Dat kan door diepten en onmogelijkheden heen gaan. Kijk maar in de geschiedenis van Israël. Daar staan zij voor de Schelfzee. Verder kan niet. Achter hen farao. Wat een onrust, wat een angst. Wat horen zij dan? ‘De Heere zal voor u strijden en gij zult stil zijn. God gaat voorop, Hij zal het maken. En weet je nu wat stil-zijn is? Dan kijkt je ziel naar de Heere en verwacht het van Hem alleen. Het is de stilte van de overgave. Wat God doet, dat is welgedaan! Als er Eén stil is geweest dan is het Christus wel. In de hof van Gethsemane deinst Hij als mens terug voor het lijden dat Hem voorgehouden wordt. Het angstzweet breekt Hem uit, zelf met grote druppels bloed. Gods toorn is zo vreselijk. Hij bidt of de beker voorbij kan gaan. Maar als het niet kan? Dan geschiedt de wil van Zijn Vader. Ken je Hem zo als Plaatsvervanger. Waar jij niet stil kunt worden, was Hij stil. Hij dronk de beker helemaal leeg. Zalig worden, is uit genade.