Mijn God ik roep des daags, maar Gij antwoordt niet; en des nachts en ik heb geen stilte.

— Psalm 22:3

Hoe angstig wordt het als de Heere niet (meer) antwoordt. Dat kan een oordeel zijn op verharding. Koning Saul kon niet wachten en werd verworpen dat hij geen koning meer zou zijn. Toen ging het van kwaad tot erger. En uiteindelijk kwam het zover dat Saul de Heere vroeg, maar dat Hij niet antwoordde (1 Sam. 28:6). Hoe aangrijpend is het dat je je genadetijd hebt verknoeid en nooit meer de lieflijke stem van het Evangelie zult horen. Daarom bekeer je! Want nú is het nog het heden der genade. Nú komt de nodiging tot de zaligheid nog tot je. Verhardt je niet!

Maar ook Gods kinderen kunnen te maken krijgen met de stilte van God. Hoe donker kan het zijn als er geroepen wordt tot de Heere en Hij niet antwoordt. Dat heet geestelijke verlating. Dat kunnen kortere of langere tijden zijn waarin de Heere niet alleen zwijgt, maar ook dat het lijkt alsof Hij tegen je is. In die periode zijn er heftige aanvechtingen van de duivel. Hoe donker is dan Gods weg!

Kijk nu eens naar Golgotha. Daar is ten diepste vervuld wat er in onze dagtekst staat geschreven.  Hoe donker werd het op de kruisheuvel. Daar hing Gods Zoon. Hij werd van God verlaten. Gods toorn werd over Hem uitgestort. En toch, toch oefende Hij geloof. Toch zei Hij in de hoogste aanvechtingen: Mijn God! Toen is het licht geworden. De prijs was betaald. Het werk was volbracht. In Zondag 16 zegt het geloof dat ik daardoor van de helse benauwdheid en pijn verlost ben. Dat wil zeggen: al voel ik mij soms verlaten, ik toch nimmermeer van God verlaten word.