Een onderwijzing, voor den opperzangmeester, onder de kinderen van Korach. Gelijk een hert schreeuwt naar de waterstromen, alzo schreeuwt mijn ziel tot U, o God! Mijn ziel dorst naar God, naar den levenden God; wanneer zal ik ingaan, en voor Gods aangezicht verschijnen?

— Psalm 42:1-3

Heb jij dorst?

Misschien zeg je: “Ik ben inderdaad een dorstig type. Ik lust er wel één.”. Wellicht een dorstig weekendje achter de rug en met vrienden en vriendinnen je dorst proberen weg te drinken. Filmpje pakken, biertje erbij, gezellig…!

Of… heb je dorst naar God?

Het gaat in deze bekende psalm over dorst naar God. Het hijgend hert aan de jacht ontkomen, schreeuwt niet sterker naar het genot van frisse waterstromen, dan mijn ziel verlangt naar God.

Bekende woorden, toch? Wellicht vind je de woorden in deze psalm wat ouderwets. En spreken de woorden van de nieuwe berijming wat meer tot de verbeelding. Dan klinkt het zo:

Evenals een moede hinde

naar het klare water smacht,

schreeuwt mijn ziel om God te vinden,

die ik ademloos verwacht.

Is dat zo in jouw hart? Is er het verlangen naar God? Is er een schreeuw in je ziel, in je hart, om God te vinden? Verlang je naar en verwacht je God? Heb jij dorst?

Dorst hebben wij allemaal. Jij en ik. We zijn dorstige mensen. Hoe komt dat? Jeremia 2: 13 geeft daar een antwoord op: “Want Mijn volk heeft twee boosheden gedaan; Mij, den Springader van het levende water, hebben zij verlaten, om zichzelf bakken uit te hakken, gebroken bakken, die geen water houden”. We hebben God verlaten! De Bron van het Leven en het Levende Water. Verlaten. Weggelopen. Vergeten. En vervolgens proberen we ons watergebrek op te lossen, ons leven te redden, door zelf bakken uit te hakken, die gebroken zijn. En dus geen water bevatten. Leeg staan. En ondertussen sterven we van de dorst. We hebben buiten het Levende Water, buiten God, niets… Geen water. Geen bakken. Geen leven.

Herkenbaar?

Dan heb je God nodig. Jezus zegt: “Ik ben het Levende Water”. Schreeuw naar Hem. Voordat je sterft van de dorst.