Tot U hebben zij geroepen, en zijn uitgered; op U hebben zij vertrouwd, en zijn niet beschaamd geworden.

— Psalm 22:5

Mogelijk dat je weleens één of meerdere boeken hebt gelezen over mensen die door de Heere gered zijn. Of je hoort van mensen die wonderlijke uitreddingen hebben gemaakt. En jij zit ook in een moeilijke situatie, je roept tot de Heere en je ervaart die uitredding niet. Dat is wat David in de tekst van vandaag bedoelt. Hij kent de geschiedenis van het volk Israël goed. Hij weet van de machtige daden van de Heere God in het redden van die op Hem vertrouwd hebben. Dit laat zien hoe belangrijk het is dat je jezelf verdiept in de grote daden van God in de Bijbel en in de geschiedenis. Dan gaat het niet om gelovigen, maar om de God op wie de gelovigen in verleden tijden hebben gesteund. David heeft er weet van, maar heeft tegelijk de ervaring dat de Heere hem wel beschaamd laat staan. Dan kan de vraag je bekruipen: is de Heere nog wel Dezelfde? Of is Hij veranderd? Weet Hij wel van mij af? Met een redding van andere gelovigen voor je, kun jij het niet doen. Je moet zelf gered worden. Juist daarom zijn de woorden van de tekst een rijke troost. David heeft deze woorden gebeden en Christus heeft in Zijn diepste lijden deze woorden op Zijn lippen genomen. En wanneer je de Bijbel doorleest, kom je het steeds weer tegen: het bidden van gelovigen die hun ziel en zaligheid in de handen van de Heere leggen en pleiten op Gods onveranderlijkheid: U bent toch nog Dezelfde? Daar merkten zij op dat moment niet veel van. Zo kan dat nu nog steeds zo zijn, dat je niet merkt dat God ook nu nog de redder is, dat Hij niet beschaamd laat staan die op Hem vertrouwen. Maar in geloof houd je het de Heere voor: U bent toch de onveranderlijke?! Daarom zal er redding zijn bij U.