Mijn God, mijn God! waarom hebt Gij mij verlaten, verre zijnde van mijn verlossing, van de woorden mijns brullens?

— Psalm 22:2

Gisteren las je dat voor wie tot de Heere vlucht in de weg van bekering, zal blijken dat niet vergeefs op Hem vertrouwd wordt. Maar dit lijkt nu precies wel het geval te zijn in de klacht van David. Hij is in grote nood en juist wanneer hij de Heere het meest nodig heeft, is Hij er niet. En nu hij door alle mensen verstoten wordt, geeft ook God niet thuis. Er wordt wel eens gezegd dat in het gebed de hemel van koper lijkt en er geen antwoord komt. Mogelijk dat je dit herkent: hoort God mij wel? Hij is toch de almachtige en Hij kan toch verandering geven in mijn toestand? Waarom doet Hij dat dan niet? Het woord "…mijn…" is dan heel belangrijk. Het is een geloofswoord en pleit erop dat er een moment is geweest dat God Zich in ontferming en barmhartigheid zich tot een zondaar heeft gekeerd. En daarom wordt in dit woord een God bij de voeten gegrepen, die Zich verder lijkt te verbergen, Zich doof lijkt te houden en niet van jou lijkt af te weten. Dit is schijn. Dit mogen wij weten, omdat God Zich eenmaal werkelijk van Zijn Zoon heeft afgekeerd. Hij heeft deze woorden volmaakt op de lippen genomen, toen Hij werkelijk van God verlaten was. Hij heeft vertrouwt op een God, Die werkelijk Zich helemaal verborg en alleen in Zijn toorn op Golgotha aanwezig was. Voor Hem was dat volkomen onverdiend; voor jou is dat volkomen verdiend. Waar jij tot Hem vlucht, erop pleitend dat Christus plaatsvervangend de Godverlaten is ingegaan, daar zal Hij op Zijn tijd Zijn gunstrijk aangezicht weer laten zien.