Bij den Heere, onzen God, zijn de barmhartigheden en vergevingen, alhoewel wij tegen Hem gerebelleerd hebben.

— Daniël 9:9

Het gebed van Daniël 9 is een voorbeeld van een schuldbelijdenis en een tot inkeer komen door berouw. Daniel zet zichzelf in deze belijdenis ook niet buiten de zonden van zijn in ballingschap gevoerde volk. Maar spreekt uit, dat hij daar deel van uitmaakt. Wij hebben gezondigd, zo zegt hij in vers 5. En dus niet; 'Zij hebben gezondigd’.

En, net als Daniel, hebben ook wij voor de Heere te belijden, dat wij deel uitmaken van een zondig en rebellerend volk, bij onze overheden, onze heersers, bij ons voorgeslacht, maar bovenal in ons eigen hart. En dat wij het daarom met Daniël in vers 7 moeten belijden dat ook bij ons de beschaamdheid der aangezichten is. En dat onze zonden en ongerechtigheden ons soms zo beschaamd maken voor God, dat wij niet eens meer kunnen en durven bidden.

Dan moeten wij het ervaren, zoals Jesaja 59:2 vermeldt, dat onze ongerechtigheden scheiding maken, tussen ons en God.

Daarin staan wij echter niet alleen. Want ook David en Paulus hebben deze beschaamdheid moeten ondervinden. David getuigt hiervan in Psalm 51:5. En Paulus zegt hierover in Romeinen 8:26, dat wij soms niet weten, hoe wij moeten bidden, en wat wij moeten bidden. Maar dat Gods Heilige Geest onze zwakheden dan te hulp wil komen. En dat wij het daarom mogen weten, zelfs in al onze beschaamdheid, dat het de Heere Jezus is, Die voor ons de weg van het gebed tot God vrij heeft gemaakt.

Want door Hem zijn Gods barmhartigheden en vergevingen. Zodat wij altijd met vrijmoedigheid toe kunnen gaan tot de troon der genade.

Opdat wij barmhartigheid mogen verkrijgen, en genade vinden, om geholpen te worden ter bekwamer tijd (Hebr. 4:16).