“…mijn ziel sterve met de Filistijnen..”

— Richteren 16:30b

Ja, je moet sterven. Dat is het meest aangrijpende ogenblik van je leven. Dan ga je in, in de vreugde van je Heere. Of je ziel gaat naar de plaats van de verdoemden.  Hier zijn we getuige van een man in zijn stervensuur. Als we zijn leven terugzien, kunnen we geen enkele hoop hebben, dat hij behouden is. Daar staat hij, een blinde stakker, die zijn ambt en leven heeft verknoeid. Maar dat is de buitenkant. Als je bij hem naar binnen kunt kijken, zie je heel wat anders. Dan hoor je hem zuchten: “Heere, HEERE. Mijn Eigenaar, mijn Heere. Mijn trouwe Verbondsgod. U, Die eeuwig Dezelfde bent en blijft.” Dan hoor je hem smeken: “Gedenk mijner.” Durf je dat wel te vragen Simson? Ja, dat is het geloof. Dat ziet op Christus, op Zijn volmaakte liefde, op Zijn offer. Zodra je oog op Hem gevestigd is, verdwijnen al je zonden en noden. Dan leeft je door Hem en voor Hem. “Ik vermag alle dingen door Christus, Die mij krachten geeft. : Sterk mij toch alleen ditmaal, o God!” Nee, Simson heeft nu zelf geen kracht meer. Niets. Maar zijn oog is op de HEERE. Zijn kracht wordt in zwakheid volbracht. Zijn genade is genoeg, ook nu. Hij gaat sterven. Hij mag zijn leven geven voor zijn volk. Hij zal door dit ene gebed de kracht van de vijanden breken. Hier begint de ondergang van de Filistijnen. Lijkt hij zo niet precies op zijn Meester? Simson sterft met de Filistijnen. Maar wat een eeuwig onderscheid. Hij sterft in het geloof. Hij is van zichzelf verlost, voor eeuwig. Hij mag nu eeuwig God groot maken. In de waan van hun overwinning gaan de vijanden onder, voor eeuwig. Zo zal het zijn op de grote dag van het oordeel. Aan welke kant sta jij, nu?