Die in de schuilplaats van de Allerhoogste is gezeten, die zal vernachten in de schaduw van de Almachtige

— Psalm 91:1

In Rio de Janeiro blijkt in elk huis een open bijbel te liggen bij deze tekstwoorden. Dat is vanuit een zekere bijgelovigheid. Als een soort toverformule. Toch is dat Schriftwoord goed. Wat een heerlijke belijdenis mag dat zijn. Wat zijn er veel roofvogels uit op de ondergang van de kerk des Heeren. Niet letterlijke maar geestelijke roofvogels. Wat een voorrecht dat dan de Heere een Schuilplaats wil zijn. Zoals we zingen in een der Psalmen. Gij zijt mij Heer’ een Schuilplaats in gevaren, Gij zult mij voor benauwdheid trouw bewaren’. Vooral Christus, de Zoon van God, mogen we zien als een heerlijke Schuilplaats. Voor Hem was geen schuilplaats tegen de toorn van Zijn Vader bij Zijn lijden op Golgotha. Daarmee heeft Hij verworven dat we bij Hem mogen schuilen.  Hij nodigt als een hen haar kuikentjes om onder Zijn vleugels te schuilen. Een van de Psalmen zingt: ‘Hoe zijn Uw vleugelen uitgespreid’.

Opnieuw neem ik je mee naar Rio de Janeiro. Want op een hoogte vlak bij de stad staat een immens groot beeld van Christus met uitgestrekte armen, dat in de avond verlicht is. Het is echter maar een beeld dat de liefde van God wil aantonen. Op zich laat dat beeld koud. Trouwens in de Heidelbergse Catechismus lezen we dat de Heere ons niet door stomme beelden laat onderwijzen. In Gods woord wordt Hij in levende lijve geschilderd. Opdat we met alle zonden en ellenden tot Hem de toevlucht zouden nemen.

In landen waar oorlogsdreiging is neemt men vaak de toevlucht in een schuilkelder. Helaas gebeurt het wel dat men dat niet overleeft. Maar wie schuilt bij de Heere is geborgen voor tijd en eeuwigheid. Zeker weten.