En hij bad aldaar de HEERE aan.

— 1 Samuël 1:28

Alweer iemand in de Bijbel die God aanbidt. Net als gisteren in Genesis 24 die knecht van Abraham. In de originele Hebreeuwse taal wordt hetzelfde woord gebruikt. In het Engels: And he worshiped the Lord there. Over wie gaat het nu? Let op: over een jochie van drie of vier jaar! Jongetje Samuël. Hij wordt door moeder Hanna voorgoed afgestaan aan de dienst van God in de tabernakel. Dat had ze aan de Heere beloofd (vers 11). Vandaag brengt ze haar kleuter naar hogepriester Eli. En wat doet dat ventje? Krijsen, dat hij met mama mee wil naar huis? Beslist niet! Kijk: hij zakt op zijn knietjes, buigt zijn hoofdje naar de grond en aanbidt de HEERE. Hoe doet hij dat dan? Heel simpel één of ander kindergebedje opzeggen, wat anders?

 

Noemt de Geest dát aanbidden (worshippen)? Jazeker! Met je hart én je lichaam buigen voor de HEERE God. Omdat je Hem de allerhoogste eer wilt geven en omdat je jezelf de allerminste voelt voor Hem. Dat zijn gevoelige, eerbiedige momenten, denk je niet? Dan ben je volop in Gods aanwezigheid. En het maakt blijkbaar niet uit of een kind het via een kindergebedje doet, of een volwassene via wat meer ‘grote-mensen-taal’. Er gebeurt iets intens, iets intiems tussen jou en God.

 

Goed lezen: hij bad de HEERE aan: Jahweh. Voor dat jongetje Samuël was God wel hoog, maar niet ver weg. God de Heilige, Die in de Heere Jezus Christus heel dichtbij is. Samuël kon het zelfs zien aan zijn besneden voorhuidje. Met hoeveel ‘impact’ draag jij het teken van de heilige doop? Jahweh is heel dicht bij je. Kniel je naast Samuël voor de HEERE om Hem te aanbidden, dat Hij ook jou tot Zijn kind heeft aangenomen? Om je leven (opnieuw?) in Zijn dienst te geven? Geen betere plek, geen hogere vreugde!