En David huppelde met alle macht voor het aangezicht van de HEERE.

— 2 Samuël 6:14

Praise & worship worden in één adem genoemd, maar het zijn eigenlijk verschillende activiteiten van het geloof. Aanbidden (worshippen) gaat meer om binnen in je hart. Dat je vervuld bent van de grootheid, waarheid, goedheid enzovoort van de HEERE God. Dat je buigt in eerbied en verwondering. Maar lofprijzen (praisen) dan? Nou, zie YouTube, zie optredens van praise-groepen, zie praise-bijeenkomsten. Met veel enthousiasme, beweging, volume, lichteffecten, enzovoort gaat het onder begeleiding van de band naar een climax, waarin blijkbaar alle remmen los gaan voor God. En let op: de beat is cruciaal (maar daar hebben we het later deze week nog over). Is dat Bijbelse praise?     

 

Gingen bij koning David en de anderen ook alle remmen los, toen hij die ene keer (!) in de optocht met muziek en gejuich sprong en huppelde? Je zou het bijna denken ja. En toch beslist niet! Alleen al niet, omdat de ark centraal stond en dus God de Heilige aanwezig was. En die heiligheid in het huppelen, juichen, musiceren, enzovoort legde er geen sombere deken overheen, maar richtte alles op God. Met hun volle verstand en binnen fatsoenlijke grenzen. Inclusief offers voor hun eigen onheiligheid (vers 17)! En waarom waren ze zo vrolijk, of beter: zo verheugd in God? Omdat ze nu God dienden op de manier die Hij Zelf had aangegeven. Een paar maanden eerder ging dat helemaal mis. Toen viel er zelfs een dode (vers 7)! Zo nauw kwam dat! Zo nauw komt dat nu nog steeds.

 

Misbruik die ene speciale optocht van 3000 jaar geleden en 4500 kilometer verderop alsjeblieft niet voor allerlei praise-argumenten voor nu. Zoek wel diezelfde vreugde in God door de Heere Jezus Christus! Die is alle eeuwen geen graad veranderd. Dat is het heilige en heerlijke begin van de eeuwige lofprijzing. En die mag eruit komen hoor, graag zelfs!