Zo nam hij Hetzelve in zijn armen en loofde God.

— Lukas 2:28

Of ze in de Bijbeltijd konden ‘praisen’? Nou, eerlijk gezegd zou ik niemand anders in heel de Bijbel weten, die zo heeft ‘gepraist’ als Simeon. Nota bene met het Kind Jezus in zijn armen, tegen zijn hart gedrukt! Hij voelde letterlijk en lijfelijk Immanuël (met ons is God)! Hij had het zo goed met God, dat hij ter plekke kon sterven en niet meer verder hoefde te leven: ‘Nu laat Gij, Heere, Uw dienstknecht gaan in vrede, naar Uw Woord.’

 

Maar denk je nu echt, dat dat na Simeon is opgehouden? Welnee! Die praise blijft doorgaan binnen de christelijke gemeente! Immanuël, Jezus, leeft en regeert tot in eeuwigheid! Ja maar, hoe blijft die lofprijzing dan doorgaan? Wel, doordat Jezus nog steeds zondaren aan Zijn hart drukt. Net als bij Simeon: hart tegen hart. Nee, niet lijfelijk, maar wel geestelijk. En zeker niet minder intiem. ‘Zalig zijn zij, die niet zullen gezien en toch zullen geloofd hebben’, zei Jezus. Hoe dan? Door de verkondiging van Gods Woord, door de Heilige Doop, door het Heilig Avondmaal, tijdens je Bijbellezen en bidden. Zo werkt de Heilige Geest, lieflijk en krachtig. Zo brengt Hij Jezus’ hart en jouw hart samen in ongekende liefde, vrede en vreugde. En het is maar goed, dat Hij dat matig doet, anders zou je net als Simeon ter plekke niet meer verder willen leven.      

 

Nou, reken erop: dan komt er lofprijzing over je lippen hoor! Pure praise! In welke taal? In de taal van Gods Woord! Geen losse flodders, geen Jezus-geschreeuw, geen emo-gedoe, maar heerlijke, hartelijke, heilige ontlading. Zeker: ieder in zijn eigen cultuur, met zijn eigen muziek, zang, dans. Prima, maar heilig, eerbiedig, God-gericht, Christus-gericht. Geladen met liefde en met verlangen naar volkomen verlossing. Ik wens je veel pure praise!