Toen neigde die man zijn hoofd en aanbad de HEERE.

— Genesis 24:26

‘Zeg, wat doen jullie in de kerk aan worshippen?’ Zomaar even een vraag aan een jongere van een ‘rechtse’ kerk. Hij valt even stil en zegt dan: ‘Nou ja, eerlijk gezegd doen wij daar niet aan.’ Wat zou jij zeggen? Praise & worship hoort er inmiddels helemaal bij toch? Luister jij het ook? Wat vind je ervan? Behoorlijk verschil met de kerk, maar is het daarom allemaal verkeerd? Deze week even met elkaar over hebben, oké? 

 

Is een kerk zonder ‘praise & worship’ nog wel geschikt voor de jeugd van tegenwoordig? Is zo’n kerk nog wel aantrekkelijk voor mensen ‘van buitenaf’? Snappen we in zo’n kerk nog wel, hoe je echt in de aanwezigheid van God kan zijn? En hoe dat werkt, als je vervuld van de Geest bent? Dat lukt toch gewoon niet met alleen maar die 150 Psalmen en een orgel? Hoe zit dat? Nou, laten we beginnen met de worship (aanbidding). Wat kunnen we daarover in de Bijbel ontdekken?

 

Hier, Genesis 24, de eerste keer dat iemand aanbidt. Hoe doet hij dat? Hij staat gewoon ergens in Syrië bij een waterput. Hij buigt zijn hoofd en zegt hardop eerbiedige en dankbare woorden over God (vers 26,27). Waarom? Omdat God hem zojuist ver van huis  onbegrijpelijk in contact heeft gebracht met de juiste vrouw. Hoezo de juiste vrouw? Nou, omdat hij door zijn heer Abraham op pad was gestuurd om een geschikte vrouw voor Izak te zoeken uit de verre familie in Syrië. Zojuist heeft een onbekende jongedame uit zichzelf kweet-niet-hoeveel kruiken water voor hem en zijn kamelen geput. Precies waar hij om gebeden had (vers 14)! En dan geeft hij lucht aan zijn verwondering. Heel concreet, eerbiedig, eenvoudig en helemaal gericht op het werk van de HEERE God. Pure worship! Zeg, herken jij dit soort situaties uit je eigen leven?