Sprekende onder elkaar met psalmen en lofzangen en geestelijke liederen, zingende en psalmende voor de Heere in uw hart.

— Efeze 5:19

Deze tekst wordt nogal eens misbruikt. ‘Zie je wel, we hoeven heus niet alleen die 150 Psalmen te zingen, we mogen daarbij gewoon heel creatief allerlei christelijke songteksten maken.’ Mee eens! Maar, zeg eerlijk, hoeveel Psalmen zijn er overgebleven binnen de praise & worship-music? Misschien hoogstens nog een paar goede meezingers in één of andere moderne (vaak oppervlakkige) versie. Waar zijn de Psalmen gebleven met nederig belijden van zonden? Met diepe eenzaamheid in lijden en vervolging? Met grote raadsels over Gods besturing? Met slapeloze nachten van gepieker?

 

Let op: God heeft aan de christelijke kerk van het Nieuwe Testament de liederen gegeven van de Joodse kerk uit het Oude Testament. Die 150 songteksten. Niemand minder dan Jezus Zelf nam Psalmregels op Zijn lippen in Zijn hoogste vreugde én in Zijn diepste verdriet! Terwijl Hij best een nieuw lied had kunnen verzinnen. Dit besefte ook Paulus maar al te goed, toen hij muzikaal advies gaf aan christenen in Efeze. Hij noemt niet voor niets de Psalmen als eerste. En weet je, die man had echt heel wat van de wereld en van verschillende culturen gezien hoor! Maar weet je, wat hij ook had gezien? De hemel! Niet alleen gezien, ook gehoord (2 Kor.12). Paulus wist meer dan wie ook, tot welke liedteksten en toonhoogte het uiteindelijk zal komen!. 

 

Nou, als wij dan ‘geestelijke liederen’ maken, laten de teksten dan vooral aansluiten bij de veelzijdige (!) bedoeling van de Psalmen. Zo wil God het horen. Mogelijkheden genoeg, ook over grenzen en culturen heen. Anders kruipt er allerlei emotioneel gedoe en zelfs gevaarlijke dwaling in de songteksten. Dan raakt ons geloof in de mist de weg kwijt. Liever niet. Dicht bij Jezus leven is dicht bij Zijn Psalmen leven. Check de (engelse?) songteksten in je playlist: zijn ze ‘zingende en psalmende voor de Heere’?