‘Verwachtende…’.

— Titus 2:13

Bij christelijke opvoeding en christelijk onderwijs past en hoort een Bijbelse houding. Dat is een grondhouding van verwachting! Juist in het leven met en voor de Heere, mogen we ook zegen verwachten. Niet als automatisme, maar de Heere belooft toch het gebruik van de middelen te zegenen?

 

Hoe lezen wij onze Bijbel? Hoe gaan wij ’s zondags naar de kerk? En door de week naar de catechisatie? Verlang je ernaar dat je leert? Dat God je inderdaad onderwijst en de weg wijst? Als je dat nu helemaal niet verwacht, dan denk je klein van God. Dat is zonde. Verwacht véél van Hem! Dat is wat Hij wil.

 

De grondhouding in het christelijke leven is een grondhouding van verwachting. Ons tekstvers begint daarmee. Het is slecht één woord: verwachtende. Een christen heeft verwachting. Ons léven is een leven in verwachting. Vergelijk het met een zwangere vrouw: je leeft in de verwachting van de geboorte van je kind. Je ziet uit naar het moment van de geboorte.

 

Zo leeft een christen in uitzien. Je wordt geleid door de Gods Geest. Je leven wordt gericht. Terwijl je tegelijk door dat onderwijs van God dingen afleert en aanleert. En tegelijk ervaart hoe je vast zit aan het hier en nu. En toch… Zeg het eens. Wat is nu bepalend voor je leven? Dat je zoveel mogelijk hier op aarde ‘geniet’, want je leven hier beneden is toch zo voorbij? De grondhouding van een christen is te leven op aarde als pelgrim. Ik ben onderweg, mijn thuis is elders. Reis jij zo ook?