Mijn hart zegt tot U: Gij zegt: Zoekt Mijn aangezicht; ik zoek Uw aangezicht, o HEERE! Verberg Uw aangezicht niet voor mij, keer Uw knecht niet af in toorn; Gij zijt mijn Hulp geweest, begeef mij niet, en verlaat mij niet, o God mijns heils! Want mijn vader en mijn moeder hebben mij verlaten, maar de HEERE zal mij aannemen.

— Psalm 27:8-10

De Heere heeft tegen David gezegd: ‘Zoek Mijn aangezicht’. Hij denkt over die woorden na en dan gaat hij tegen zichzelf zeggen wat de Heere al tegen hem zei. Zijn hart zegt, dat betekent dat hij tegen zichzelf praat. Zichzelf als het waren herinnert aan de woorden van God Zelf. Hij zegt dit omdat hij er weleens aan twijfelt. Daarom roept hij: ‘Verberg U toch niet voor mij. En wendt Uw gezicht niet van mij af omdat U boos op me bent.’

Kennelijk heeft hij het gevoel dat de Heere hem loslaat. En dan kan hij niet verder./ Hij kan niet leven zonder de liefde en aandacht van de Heere. Herken je dat? Of kun je gemakkelijk zonder God leven?

 

David gaat verder: ‘U bent toch altijd mijn hulp geweest? Laat me toch niet aan mijn lot over. Ik voel me verlaten. Ook omdat degenen die ik liefheb mij verlaten hebben.’ Hij voelt zich zo alleen. En nu lijkt God hem ook nog te verlaten. Wat zal dat een ellendig gevoel zijn! Misschien zeg je: ‘Ik herken het. Ik voel me vaak zo eenzaam. Alsof niemand zich bekommert om mij. Het kan niemand iets schelen wat er met me gebeurt. Hoe ik me voel.’ Dat gevoel kan je zo blokkeren dat er niets meer uit je handen komt. En als je dan ook nog het gevoel hebt dat de Heere je gebeden niet wil verhoren, dan is het helemaal zwart in je leven. Maar let dan op de laatste zes woorden: ‘Maar de HEERE zal me aannemen!’ De God van het verbond zal Zijn deur opendoen als je blijft kloppen!

Blijf dus bidden en kloppen!