Och, dat U de hemelen scheurde! Dat U neder kwam, dat de bergen van Uw aangezicht vervloten!

— Jesaja 64:1

Jesaja 63 eindigt ermee dat Israël het gevoel heeft door God verlaten te zijn. De vijanden overwinnen en het lijkt erop of God niet meer over hen regeert.

Misschien heb jij dat gevoel ook weleens. Als of de hemel gesloten is en de Heere zich niet bekommert om de ellende die je meemaakt. Wat moet je dan? Het lijkt allemaal donker en er is geen zicht op verbetering van de situatie. Misschien is het wel zo, dat alles definitief veranderd is en het nooit meer goed komt. En als het er dan op lijkt dat ook de Heere God ver weg is, is het helemaal hopeloos.

Jesaja zit ook in die positie. De hemel lijkt gesloten en alles om hem heen gaat mis. Hij roept naar boven: ‘U bent toch onze Vader? O, God van Abraham, het lijkt wel of U ons niet meer kent!’

En dan wenst hij dat de hemel scheurt en dat de Heere zelf neerdaalt. Dat Hij Zijn volk weer opzoekt. Zich weer bekommert om de ellende die ze meemaken. De vijanden lijken van alle kanten te komen en daarom hebben ze de hulp van de Heere van de hemel nodig. Dat de bergen bewogen zouden worden door Gods almachtige daden.

Zo’n tweeduizend jaar geleden scheurde de hemel inderdaad open. Ergens in een donkere stal werd een Kind geboren. Niemand wist het, dan alleen de ouders van het Kindje. Toen scheurde de hemel open en een groot hemels leger van engelen riep het uit: ‘Ere zij God in de hoogste hemelen en vrede op aarde in de mensen een welbehagen!’

De Heere dacht wél aan Zijn volk! Hij liet ze niet in de steek. Nee, dat doet Hij nooit. Het kan soms lijken dat de hemel gesloten is, maar dat is hoe wij er van de onderkant tegenaan kijken. Maar de Heere ziet het wel.

Daarom: Hoop op God!