Want deze mijn zoon was dood, en is weder levend geworden …

— Lukas 15:24

Een gelijkenis, niet waar gebeurd, maar wel zorgvuldig verwoord door de Zoon van God. Je kent het verhaal? Wat vind je dan van bovenstaande uitspraak? Het gaat toch over de verlóren zoon, hij was toch niet dood? En toch beleefde zijn vader het zo. In één adem noemde hij ‘dood’ met ‘verloren’. En zo was het ook. Het scheelde immers niet veel, of die jongen had zich doodziek geslurpt aan de zwijnendraf en was er dan snel geweest. Projecteer dat maar op je eigen leven, als je nog zonder verzoening met God de Vader in de zonden leeft. Vreselijk: verloren en dood! Maar zoals je leest kan dat nog totaal veranderen in gevonden en levend! Hoe dan? Doordat Vader trekt met Zijn liefdeskoorden tot Zijn Zoon. Ja, ook een hongersnood (zoals in deze gelijkenis) of een andere ingrijpende gebeurtenis kan vol van Zijn trekkende liefde zijn. En dan: nooit zó gebogen, zó geweend, zó gesmeekt, zó lieflijk ontvangen, zó vertroost en zó uitgezien! ‘Welk een vreugde zal dat wezen, daar vereend te zijn met Hem; eeuwig vrij zijn van de zonden, in het nieuw Jeruzalem!’