Ik ben een vreemdeling op de aarde, verberg Uw geboden voor mij niet.

— Psalm 119:19

Als je ergens in het buitenland op vakantie bent, voel je jezelf een vreemdeling. Je ziet een vreemde omgeving, je hoort een vreemde taal, en je slaapt op een vreemd bed. Natuurlijk, het is fijn om in de vakantietijd even ergens anders te zijn. En toch ben je daar een vreemdeling, en dat besef je dan ook. 



Ben jij ook een vreemdeling op de aarde? De dichter van Psalm 119 wel! En al Gods kinderen eveneens.  Wie God niet kent, voelt zich prima thuis in een zondige wereld. Zoals een vis zich in het water thuis voelt. Maar wie opnieuw geboren wordt uit de Heilige Geest wordt een vreemdeling op deze aarde.

 

Nee, vreemdeling zijn betekent niet dat je vreemd gaat doen. Een echte christen is iemand die trouw zijn taak op aarde verlangt te vervullen. Op de plaats waar God je gesteld heeft in onze samenleving. Maar tegelijkertijd ben je hier niet (meer) thuis. Je hart gaat naar God in de hemel uit. Je gelooft in Zijn Zoon, tot vergeving van je zonden. Gods Woord wordt je levenskompas. Daarom bidt de dichter ook in het tweede deel van de tekst: ‘Verberg Uw geboden voor mij niet.’ Je verlangt de taal van Zijn Woord te spreken. Alleen in de gemeenschap met God vindt je hart echte vrede en rust. Je bent op reis naar het land van de eeuwige rust, waar Zijn Vaderhuis is. Dáár kom je pas écht Thuis! Jij ook?