Toen zeide Boaz tot de oudsten en al het volk: Gijlieden zijt heden getuigen, dat ik aanvaard heb alles, wat van Elimelech geweest is (…). Daartoe aanvaard ik mij ook Ruth, de Moabitische, de huisvrouw van Machlon, tot een vrouw, om den naam des verstorvenen over zijn erfdeel te verwekken.‬

— Ruth 4:9-10

Lezen: Ruth 4:7-12



Meneer Dinges wil niet lossen, terwijl hij het wel kan. En Boaz? Boaz kan het. En hij wil het ook. Boaz is uit liefde tot de HEERE bereid om zijn eigen naam opzij te zetten om zo de dienaar te worden van zijn overleden familielid door het land te lossen en Ruth, de Moabitische, te trouwen. Niet in de eerste plaats uit liefde tot elkaar. Maar het gaat Boaz om Gods Koninkrijk; om het nageslacht en om de erfenis. Om een einde te maken aan de hopeloosheid, ellende en armoede van Naomi en ook van Ruth geeft Boaz zich helemaal. Hij geeft zijn eigen toekomst op om zijn familie te dienen.

 

Kijk, dát is hoe een rechtvaardige losser in het Oude Testament behoorde te zijn. Een geweldige losser! Een man van zijn woord, koste wat het kost. Wat lijkt hij hier veel op de Heere Jezus. Maar Die deed dat niet voor mooie mensen, maar voor goddeloze zondaars. Zo blijkt Boaz een echte losser die uit vrije wil zichzelf wegcijfert. Wat een zegen als je zulke mensen mag ontmoeten die blijmoedig in de weg van Gods geboden gaan. Daar word je zelf ook blij van. Dat werkt verkwikkend – en hopelijk ook aanstekelijk.

 

Getuige de zegenwensen die bij de poort klinken, hebben de mensen aangevoeld hoe bijzonder dit is. Hier is een Godvrezend man. Hij heeft Gods toekomst op het oog. Ze prijzen hem gelukkig en wensen hem een gezegend nageslacht toe. Dat is uitgekomen. God Zelf heeft Boaz gezegend door aan zijn nageslacht Zijn Zoon te geven, ‘geworden uit een vrouw, geworden onder de wet, opdat Hij degenen, die onder de wet waren, verlossen zou, en opdat wij de aanneming tot kinderen verkrijgen zouden’ (Galaten 4:4-5). Aangenomen tot kinderen van de Heere Zelf. Wat wil je nog meer? Geloof daarom in de Zoon.