Toen begon men de Naam van de HEERE aan te roepen.

— Genesis 4:26

Dit is toch eigenlijk niet normaal?!

Je moet er toch niet aan denken dat je de Naam van de HEERE niet aanroept? Dus dat je leeft met alleen je eigen naam op alles wat je doet en laat? Dat is je reinste afgoderij!

Wat was er aan de hand, toen en daar, waarover Genesis 4:26 vertelt?

 

Het was ergens in het begin van de wereldtijd. Misschien zoiets van 75 of 100 jaar na de heerlijke schepping. Adam en Eva probeerden een bestaan op te bouwen ergens in de buurt van het Paradijs op de vervloekte aarde. Maar dat werd een hartverscheurend drama. Ze kregen twee zonen, maar raakten ze allebei kwijt. Abel werd vermoord door zijn broer Kaïn. En Kaïn werd vervolgens door de HEERE God vervloekt en verdreven. 

 

Toen werd het akelig stil in huis bij Adam en Eva. Nota bene, terwijl ze maar één houvast hadden om te (over)leven, en dat was de (moeder)belofte van de HEERE God over ‘haar zaad’! (Gen.3:15) Nou, begrijp je, hoe dubbel blij Adam en Eva met hun derde zoon Seth waren? En toen ze hun eerste kleinzoon Enos in hun armen hadden?     

 

Maar welke kant zou deze derde zoon opgaan? Toch hopelijk niet dezelfde als Kaïn? Nee, Gode zij dank niet! ‘Toen begon men de Naam van de HEERE aan te roepen.’ Het kan ook vertaald worden door ‘uit te roepen’. Aanroepen als gebed en uitroepen als evangelisatie. Zo ging dat in het gezin van Seth en zo nam Enos dat over. En dat was nogal wat.   

 

‘En het zal geschieden, al wie de Naam van de HEERE zal aanroepen, zal behouden worden’ (Joël 2:32). Het ging dus om behouden worden of verloren gaan! Ze konden iedere dag de engelen met hun vlammende zwaarden bij de uitgang van het Paradijs zien! Ze hielden zich vast aan de belofte en trouw van de HEERE God als hoop op leven!   

 

Dat is in 2023 niet anders toch? Beginnen dan! En volhouden!

‘Roep in de nood tot Mij, Uw God en HEER’; dan help Ik u en gij geeft Gode de eer’ (Ps.50:6, berijmd).