… en gij zult beginnen buiten te staan en aan de deur te kloppen …

— Lukas 13:25

 ‘Buiten staan’ lijkt zo op het eerste gezicht niet het ergste dat je kan overkomen, toch? Dan ga je gewoon naar de buren, of naar familie, of naar een vriend(in) ofzo. Maar nee, dan begrijp je de situatie van deze tekst nog niet.

 

In het oude Israël was het nachtleven ‘buiten’ op straat echt niet te doen. Het was zó stikdonker, dat je zonder olielamp niet van het ene huisje naar het andere kon lopen. Laat staan dat je buiten het dorp terechtkwam. Dat was echt onmogelijk en doodgevaarlijk. Binnen het dorp was het ‘duisternis’, maar buiten het dorp was het de ‘buitenste duisternis’. Nou, lees deze tekst dan eens in die context. Dan gaat het toch echt over een bloed-ernstige situatie, vind je niet?

 

En over wie en waar en wanneer gaat dit dan? Wel, het gaat over mensen, tegen wie de Heere Jezus praat, die wel heel nieuwsgierig zijn, maar niet heil-begerig. Jezus zegt, dat ze op deze manier uiteindelijk ‘beginnen buiten te staan’. Waarbuiten? Buiten de hemel. Wanneer? Op de oordeelsdag. De deur gaat voor hun neus dicht, voorgoed. Dat doet de ‘heer van het huis’ (God de Vader). En daarbinnen is het zo licht, zo veilig, zo feestelijk, zo heerlijk. En wat ze ook kloppen of bonken, de deur is en blijft gesloten, voor eeuwig. Ze staan in het stikdonker en worden vervolgens ook nog uitgeworpen in de ‘buitenste duisternis’.   

   

Het zal jou of mij toch hopelijk niet overkomen? Hoe kan het je eigenlijk overkomen? De ‘heer van het huis’ zegt het: je bent niet via de goede route gekomen. Niet via de kleine poort. Niet via het geloof en het vertrouwen in de Heere Jezus Christus. Nou, als dat geen reden is om vandaag en steeds opnieuw op Zijn uitnodiging in te gaan …     

Neig uw oor en kom tot Mij. Hoor en uw ziel zal leven. Want Ik zal met u een eeuwig verbond maken … (Jes. 55:3)