… begon Hij droevig en zeer beangst te worden.

— Mattheüs 26:37

Wat is jouw herinnering aan je meest bange moment?

En wat deed je toen? Wat was het (misschien enige) lichtstraaltje wat je toen toch nog had?

 

Vind je het niet buitengewoon shockerend, om te lezen dat de Heere Jezus ‘droevig en zeer beangst’ begon te worden? De Zoon van God hoorde thuis in de hemelse streken bij God de Vader en God de Heilige Geest. Daar was Hij in de hoogste vreugde en blijdschap. De enorme heerlijkheid van de engelen omringt de troon van God. De hemelen druisen van vreugde met de Heere God in het middelpunt. En dan nu de mensgeworden Zoon van God droevig en zeer beangst. Hoe kan dit?!

 

Inderdaad, hier is iets buitengewoons aan het gebeuren. De Heere Jezus beleeft een van de bangste momenten van Zijn leven op aarde. Het is nacht in het park van Gethsémané en er is niemand die een arm om Zijn schouders slaat. Een stukje verderop zitten wel drie vrienden (discipelen), maar die zijn helaas in slaap gevallen. En nóg verderop acht vrienden, maar ook die beseffen niet, dat Jezus Zijn laatste vierentwintig uur beleeft en dat die de belangrijkste uren van de wereldgeschiedenis zijn. 

 

De droefheid en angst grijpen Jezus aan. Ze persen de diepste smeking uit Zijn ziel en het bloed als zweetdruppels uit Zijn huid. Dit is nog maar het begin. En nee, er is geen lichtstraaltje dat Hij hier nog uit komt. Hij zal erin ten onder gaan, tot in de dood aan het kruis.

 

Waarom doet Hij dit? Om zondaren zalig te maken. Om Zijn belofte aan Zijn Vader na te komen. Om jou te bevrijden van de toekomende toorn. Uit pure liefde.

De goede Herder stelt Zijn leven voor de schapen. (Joh. 10:11)

Wat is hierop jouw antwoord?