“Neem mij die, want zij is bevallig in mijn ogen.”

— Richteren 14:3e

Uiteindelijk zijn zijn plannen niet doorgegaan. God Zelf heeft er een streep door gehaald. Waarom? Er rustte geen zegen op. Er was geen gebed en geen overgave. Integendeel. Hij was kennelijk smoorverliefd op dat Filistijnse meisje. Hij had zijn zinnen op haar gezet. Maar hij vroeg niet: “Heere, wat wilt Gij dat ik doen zal?” Hij bekommerde zich niet  om de zegen en de goedkeuring van God. Daar moet het ons toch eerst en bovenal om te doen zijn. Het was ook tegen het Woord van God. Dat wist hij heel goed. Hij ging bruut tegen zijn ouders in. Hij was degene die beval: “Neem mij die..” Er telde maar één ding: “want ze is bevallig in mijn ogen.” Was dit nu een Nazireeër van God? Was dit nu een kind van God? Ja, het is niet anders. Hij wordt zelfs vermeld onder de geloofsgetuigen in Hebreeën 11. Maar wel en schaap wat ver weg dwaalde. Geen vrede in zijn hart. Verteert door wellustig verlangen. Uiteindelijk diep – en diep ongelukkig. Op de bodem van zijn ziel, kreunde het: “O God, wat doe ik?” Hij heeft haar niet  gekregen. Gelukkig niet. Er was toch een andere, oneindig veel hogere liefde in zijn ziel. Die liefde kan nooit meer weg. De liefde tot de hemelse Bruidegom. Die band heeft Hij Zelf gelegd. Die band kan pijnlijk rekken, maar nooit breken. Simson is nu verlost van zichzelf. Van zijn wellust, zijn doldriftig karakter. Verlost, mag hij de vrije genade, de liefde van God eeuwig bewonderen en bezingen. Als je jezelf ook zo voelt als Simson, houdt dan maar moed. Het komt goed, eeuwig goed. Maar laat je waarschuwen door zijn slechte voorbeeld. Volg het niet na!