En zullen Zijn aangezicht zien.

— Openbaring 22:4a

Alles aan het nieuwe Jeruzalem is heerlijk, vol van Gods heerlijkheid. Zij die daarin mogen delen, zijn de gelukkigste mensen. Maar het hoogtepunt van alles is toch wel het zien van God en van het Lam. En niet maar vanuit de verte. Maar van aangezicht tot aangezicht. Eeuwig in Zijn genadige nabijheid. Hem kennen zoals Hij is. Niet meer ten dele, maar volmaakt. Mozes mocht Gods aangezicht niet zien. Hij zou acuut sterven. Niemand heeft ooit God gezien. In de Heere Jezus hebben we God leren kennen. In Hem kunnen we Gods vriendelijk aangezicht zien, Zijn liefde voor verloren, hopeloze en hulpeloze mensen. Wij zien Hem nu in de Bijbel door het geloof. De Bijbel is de spiegel van de christenen. Als we daarin kijken, zien we Jezus gereflecteerd. We zien Hem niet direct, maar we zien wel de heerlijkheid van de Heere Jezus. We kunnen Hem zien met de ogen van het geloof en zo kunnen we God leren kennen. Maar de Bijbel is daarin spiegel, hoe wonderlijk ook, hoe duidelijk we Jezus daarin ook zien door de ogen van het geloof, maar de Bijbel Zelf is niet Jezus. De Bijbel is niet voor ons geboren, voor ons gekruisigd, voor ons gestorven, begraven, opgestaan en aan Gods rechterhand om voor ons te pleiten. Dat is Jezus alleen. En dus is de Bijbel onmisbaar, want de Bijbel maakt ons wijs tot zaligheid. En alleen in de Bijbel zien we Jezus gereflecteerd. Maar het gaat om Hem Zelf. We zien Hem nu slechts met het oog van het geloof. Maar! Wie eenmaal in de eeuwige stad gekomen is, ziet Vaders vriendelijk gezicht. En de Zoon Die ons met genegenheid en vreugde bekijkt. Dat is het diepste verlangen van een christen. Hem zien zoals Hij is!



Lezen: Openbaring 22:3-5