Maar de HEERE wierp een groten wind op de zee

— Jona 1:4

Daar staat Jona. Op de kade van Jafo. Op de rand van het land Kanaän. En Jona stapt af van het land dat God aan Israël gegeven heeft op een schip dat hem meeneemt naar de zee van Gods toorn. Jona wilde van God af. Maar dan dat onbegrijpelijke wonder. God wilde niet van Jona af. Zie je dat dat er zowel in vers 3 als ook in vers 4 hetzelfde tegenstellende voegwoord wordt gebruikt? In vers 3: Máár Jona…

In vers 4: Máár de HEERE… Jona was op een weg bij God vandaan. Maar de Heere gaat achter Jona aan. Jona zou nooit meer naar de Heere zijn teruggekeerd. Maar de Heere wil niet van Jona af. Jona ging op een weg de ondergang tegemoet. En dat zien we aan allerlei woorden en beelden in dit gedeelte.

Vers 3 zit ook vol van symboliek. Jona werd naar het oosten gestuurd. Dat is de kant waar de zon op gaat. Maar Jona ging naar het westen. En daar gaat de zon onder. In dit geval niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk. Maar de Heere heeft geen lust in de dood van Jona. En Hij gaat Jona achterna. De Heere neemt het initiatief. Dat is altijd zo. Ben jij nog op de vlucht voor God? Door de profetie van Jona roept God ons op om terug te keren. Soms gebruikt Hij daar een storm voor. Hele moeilijke omstandigheden.

Een ernstige ziekte, rouw, tegenslagen. Maar wat het ook is, de Heere wil het gebruiken.

Zo gij Zijn stem dan heden hoort, gelooft Zijn heil- en troostrijk Woord.