… de Geest van de aanneming tot kinderen, door Welke wij roepen: Abba, Vader!

— Romeinen 8:15

Vind je dat niet onbegrijpelijk lief? God de Heilige Geest leert Gods kind praten. Want dat kan Gods kind nog niet, dat moet hij/zij leren. Dat is erg hè? Dat snijdt door je ziel toch? Dat God Zijn heerlijke schepsel, die Hij zó volmaakt tot Zijn eer had geschapen, nu opnieuw moet leren praten? Woorden tot Gods eer. Want praatjes hebben we wel genoeg, maar wanneer zeg ik een woord tot Gods eer? Vind je het niet onbegrijpelijk lief, dat de Heilige Geest dat nu wil leren? En wat leert Hij dan? Nou, Paulus schrijft het met diepe ontroering op, terwijl hij vroeger nota bene ‘dreiging en moord blies’: de Heilige Geest leert ‘Papa’ zeggen, Abba, Vader! En er klinkt niets liever van Zijn kind in Gods oren dan dit. Want Zijn kind wás verloren, maar ís gevonden. Hij kon Zijn kind in liefde aannemen, doordat Hij Zijn geliefde Zoon in toorn afstootte. Hiervoor is geen diepere dankbaarheid dan dat Gods kind in wederliefde verwonderd uitroept: Abba, Vader! Dat zegt de Heilige Geest vóór, anders zou Gods kind het niet durven. Paulus schreef het in het Syrisch en in het Grieks, want het is voor Joden en heidenen. ‘O Heilige Geest, leert U het ook mij uit een nieuw hart te aanbidden: Abba, Vader! Amen’.