— Handelingen

Voorgangers zijn voorbijgangers. Misschien ken je die uitdrukking wel. Zoals mensen jaar en dag in dezelfde gemeente wonen is dat met predikanten anders. Ze wisselen nogal eens van gemeente. Er zijn er die blij zijn wanneer de voorganger vertrekt. Anderen vinden het erg. Ook Filippus was een voorbijganger. Hij heeft de moorman van Candacé onderwijs gegeven. Het mocht zijn hart raken. Hij leerde zijn vertrouwen op de Heere Jezus zetten en werd gedoopt door Filippus.  Maar wanneer ze van het water terugkeren naar de wagen is Filippus verdwenen. De Heilige Geest nam hem weg. De moorman is niet verdrietig of teleurgesteld. Hij reist met blijdschap verder. Niet omdat hij van Filippus bevrijd was maar omdat de boodschap van Filippus hem de Heere Jezus had leren kennen en omhelzen. De moorman klampt zich niet aan Filippus vast maar aan Christus. Het is gevaarlijk je aan voorgangers te hechten. Hun uitspraken te verabsoluteren. Het kan leiden tot persoonsverheerlijking en sektarisme. Waarschijnlijk heeft de moorman Filippus nooit meer gezien. Maar dat tempert zijn blijdschap niet. Zijn leven is niet Filippus maar Christus. Eens zullen ze elkaar weer zien. Of ze dan ook oog zullen hebben voor elkaar? Samen zullen ze dan met alle verloste zondaren het Lam mogen aanschouwen. Het Lam waar Jesaja 53 van spreekt. Inmiddels is Filippus door de Geest van God naar Azote geleid. Dat was vroeger een Filistijnse stad. Daar en in andere steden verkondigde hij overal het Evangelie. Totdat hij te Cesarea kwam. Zoals Filippus van stad tot stad het evangelie verkondigde, hebben ook de andere diakenen gedaan. Net zoals de apostelen. Daarom is het uiteindelijk ook in ons land gekomen. Waarom toch die geweldige drive van Filippus en zo veel anderen? Niemand zit toch op die woorden te wachten? Hierom. Buiten Jezus is geen leven maar een eeuwig zielsverderf.