“En nu zegt gij: Ga heen, zeg uw heer: Zie, Elia is hier, en hij zou mij doodslaan.”

— 1 Koningen 18 :14

Gods kinderen zijn geen helden. Nee, het blijven stumpers en bedelaars. Iedere keer weer moet je en mag je het leren: “Zonder Mij kunt gij niets doen.” Obadja is bang, ja, doodsbang. Elia stond onverwachts voor hem. Hij krijgt een opdracht, kort en krachtig: “zeg uw heer: “Zie, Elia is hier.” De schrik slaat Obadja om het hart. Doodsschrik. Dit bevel kan zijn dood betekenen. Daar hoeft hij toch niet bang voor te zijn? Hij kan toch sterven? Hij is toch een kind van God? Ja, zo is het en zo blijft het altijd. Maar zo voelt het niet altijd. Ook Gods kinderen kunnen doodsbang zijn. Denk maar aan David in Psalm 116. Wij kunnen nooit over Gods genade beschikken. Wij blijven bedelaars. We hebben niets in onszelf, maar ontvangen alles uit Hem. Soms laat de Heere ons weer voelen wie we zijn en wat we waard zijn. Dan ontzinkt ons alle hoop. “Opdat we ons niet zouden verheffen.” De naam van Elia zou bij Achab een geweldige woede-uitbarsting veroorzaken. Hij zou onmiddellijk de vraag krijgen; “Waarom heb je hem niet gedood, waarom heb je hem niet gepakt.” En… o, als Elia er eens niet zou zijn,  als ze komen om hem te vangen? Al die dingen spoken  in een flits door zijn hoofd. Maar al die vragen en al die angst worden in een keer weggevaagd door het machtswoord van Elia. “Zo waarachtig als de HEERE leeft, voor Wiens Aangezicht ik sta..” Ja, dan ziet ook Obadja de HEERE. In Zijn almacht, in Zijn trouw, in Zijn liefde. Dan verdwijnt alle angst als sneeuw voor de zon. Dan gehoorzaamt hij in de kracht van God. Ja, zo werkt God. Toen en ook nu. Als je zwak bent is Hij machtig. Dan is het Christus, Die je krachten geeft. Dan kan je gaan doen, wat onmogelijk is. Dan krijgt Hij alleen de eer. En daar gaat alles om.