Keerden weer naar Jeruzalem met grote blijdschap

— Lukas 24: 52

De Heiland is nu weg. Opnieuw maken de discipelen het mee, dat Hij niet meer bij hen is. Hoe beleven ze dat? Zijn ze net als eerder weer bedroefd? Ontroostbaar? Nee, helemaal niet Juist het tegenovergestelde. Met grote blijdschap keren ze terug nar Jeruzalem. Ja, met grote blijdschap. En wat gaan ze daar dan doen? Sluiten ze zich op achter vergrendelde deuren, bang voor de Joden? Nee, geen sprake van. Ze gaan naar de tempel, elke dag weer. Ze loven en danken God. Iedereen mag horen en zien hoe blij en dankbaar ze zijn.



Vanwaar dat verschil tussen nu en een aantal weken geleden? Ze hebben het gehoord en ze kregen er geloof bij. Hun Meester is wel weg, maar toch is Hij ook gebleven. Ik ben met u, al de dagen, had Hij gezegd. Ze hadden de opgeheven handen gezien. Ze hadden de zegen gehoord. In het geloof hebben  ze rust gevonden: niemand zal hen kwaad kunnen doen, zolang als de Heere maar bij hen is.



 Er is trouwens nog iets. Iets, wat ze zich nog wel niet helemaal kunnen realiseren, maar wat wel in hun herinnering staat ingegrift. De Heilig Geest zal komen. Vlak voor Zijn afscheid Had Jezus dat opnieuw gezegd. In Jeruzalem mochten ze op Diens komst wachten, want daar zouden ze Hem ontvangen.



Blijdschap dus. Grote blijdschap zelfs. Dat is nog altijd een van de vruchten van het ware geloof. Een vreugde, die de wereld niet kent. Een vreugde die op de weg achter de Heere aan gekend wordt.