Zijn handen opheffende zegende Hij hen

— Lukas 24: 50

De evangelist Lukas maakt ons opmerkzaam op iets wat tijdens Jezus’ hemelvaart gebeurde. Iets dat van grote betekenis is en waar we dus wel goed op moeten letten. In het gesprek dat de Meester met Zijn discipelen voerde had Hij net het punt bereikt, waarop Hij zou gaan doen, wat Hij al lang van plan was: Hij wilde hen zegenen. Hij zou Zijn handen over de discipelen opheffen en de zegen over hen uitspreken.



Hij zou doen wat de priesters in de tempel dagelijks deden: de Naam des Heeren op het volk leggen. De Heere zegene u en Hij behoede u; Hij doe Zijn aangezicht over u lichten en zij u genadig, Hij verheffe Zijn aangezicht over u en geve u vrede. Met die op hen gelegde zegen mocht het volk dan naar huis gaan in de wetenschap dat de Heere met hen meeging.



Op diezelfde manier neemt nu de Heiland afscheid. Hij gaat wel weg, maar Zijn zegen blijft en die zegen vergezelt hen. Als de discipelen nu maar goed kijken naar de handen die over hen zijn opgeheven. Dan kunnen ze zien waar die zegen vandaan komt en hoe ze verdiend is. Het zijn de handen die doorboord waren geweest en waarin de littekenen nog zichtbaar Dat zegt dat de zegen duur gekocht is. 



Wie deelt er in die zegen? Jezus noemt zo iemand een ‘zoon des vredes’. Dat is iemand, die in zijn armoede geleerd heeft hoe nodig die zegen is. Zonder die zegen is hij verloren. Is er alleen de vloek. Vandaar zijn dringende behoefte aan de zegen.