‘wees niet te snel met uw mond en uw hart haaste niet een woord voort te brengen voor Gods aangezicht, want God is in de hemel en gij zijt op de aarde:
Daarom laat uw woorden weinig zijn’

— Prediker 5 vers 1

In het bidden, maar met name ook in de eredienst kom je voor Gods aangezicht. Je staat vlak voor de heilige God. Dan past het niet om zomaar van alles tegen Hem te zeggen. En met elkáár te gaan praten.

 

Wij mensen zijn van die praters. Maar de HEERE wil hóórders! Zeker als we voor Hem verschijnen. Luisteren valt ons veel moeilijker dan praten. Wij vinden het als mènsen al vervelend als de ander niet echt naar ons luistert en ons al in de rede valt als we nog niet uitgesproken zijn. Nu kom je voor Gods aangezicht. Als zondaar verschijn je voor de heilige God. Hij wil je spreken. Hij heeft je iets te zeggen dat van het hoogste belang is. Hij heeft de woorden van het eeuwige leven. Als de HEERE zwijgt zijn we verloren!

 

Bedenk en besef hoe hoog verheven de HEERE is! Hij is in de hemel en jij bent op de aarde. En de hemel is Gods troon en de aarde de voetbank voor Zijn voeten. En wij zijn mènsen, Adamskinderen. En Adam betekent: uit de aarde genomen. God heeft ons gemaakt.

 

Prediker noemt hier nog niet eens ons zondaar-zijn voor God. Hij noemt alleen onze woonplaats: de aarde. Terwijl God in de hemel is. Die zeer hoog woont en troont en zeer laag ziet op ons mensen. Hij woont in de hoogte en in het heilige en bij dien die van een verbrijzelde en nederige geest is(Jes. 57). Bij die houding past het niet veel te spreken. ‘Laat uw woorden weinig zijn’. Wat we met onze mònd zeggen laat zien hoe ons hàrt gesteld is. Als we veel woorden hebben is ons hart veel te vol van dingen die van beneden zijn. Alleen in de gezindheid van de dichter van de langste Psalm 119 is het goed om niet uitgesproken te raken! Dan vloeit je mond steeds over van Gods eer. In diepe verwondering, in stille aanbidding.