Als ik Uw hemel aanzie, het werk Uwer vingeren, de maan en de sterren, die Gij bereid hebt; Wat is de mens, dat Gij zijner gedenkt, en de zoon des mensen, dat Gij hem bezoekt?

— Psalm 8:4-5

Dit beeld van David, de koning van Israël en de man naar Gods hart, is door ons te herhalen. Ga bij een heldere nacht eens naar het open veld en kijk omhoog. Probeer de sterren eens te tellen en bedenk dat elke ster mogelijk net zoveel planeten heeft als wij in ons zonnestelsel. Dergelijke planeten noemen we exoplaneten.

 

Wanneer je omhoogkijkt duizelt het en raak je verwonderd over zoveel pracht en praal. Het veroorzaakt ook een gevoel van kleinheid en nietigheid van de mens. Onze aarde is maar een klein stipje aan de horizon, een stofje aan de weegschaal. Ook atheïsten schrijven hier op deze wijze over. Het is te hopen dat je na deze nachtelijke verwondering op je knieën valt en het hartelijk uit kunt roepen: ‘Waarom was het op mij gemunt? Daar zovelen gaan verloren, die Gij geen ontferming gunt.’

 

Gisteren zagen we dat de zaak van de schepping vooral een geloofszaak is. We zagen echter ook dat er christenen waren die met slechts rationele argumenten proberen de schepping te verdedigen óf de theorie van Universele Gemeenschappelijke Afstamming te bestrijden. Wanneer zo’n rationeel raamwerk schipbreuk lijdt, en dat zal het vroeg of laat doen, dan is alles verloren. Het belijden van de schepping is primair een zaak van geloof en verwondering.

 

Kunstpedagoog dr. Jan Veldman liet in 2017 weten dat pure natuurwetenschap (een rationeel raamwerk) de verwondering over de schepping weghaalt. Hij schreef: ‘Wanneer we dus over de schepping spreken en beginnen met een natuurwetenschappelijke aanpak, halen we de verwondering direct al uit onze beschouwingen weg. Dan moeten we ons er niet over verbazen wanneer we aan het einde iets wezenlijks zijn kwijtgeraakt.’ Bij de schepping hoort vooral verwondering.