Toen verscheurde de hogepriester zijn klederen.

— Mattheus 26: 65a

Het was een beslissend jaar voor de mensheid. Alles stond op het spel. Het was het jaar waarin het Lam geslacht zou worden om de zonden van de wereld weg te nemen. En in dit jaar was Kájafas ‘deszelven jaars hogepriester’.

Hij was geacht en gerespecteerd. Vroom en verstandig. Hij was degene die de Joden geraden had, dat het nut was dat één Mens voor het volk stierf. Dat was een profetisch woord, hoewel hij zelf de diepte ervan niet had verstaan. Dat woord had de doorslag gegeven in de vergadering van de Raad. Toen was het besluit gevallen om Jezus te doden.

Voor deze hogepriester werd Jezus geleid. De Verachte voor de geachte. De Hogepriester van eeuwigheid voor de hogepriester van het jaar.

Het besluit om Jezus te doden was al genomen. Nu het bewijs nog. Dat viel tegen. De getuigen spraken elkaar tegen. Totdat Jezus erkende dat Hij de Christus, de Zone Gods was. Dat was godslasterlijk. Er waren geen getuigen meer nodig. Hij was des doods schuldig.

Kajafas is verleden tijd. Maar zijn gestalte leeft voort in onze harten. Wij willen niet dat Deze Koning over ons is! We haten de Mens die God was. Het is van tweeën één: of we behoren tot hen die roepen: ‘Kruis Hem’, of we worden met Hem gekruisigd. Zulke gekruisigden leren spellen: ‘ik ben met Christus gekruist, en ik leef, doch niet meer ik, maar Christus leeft in mij’.