En Hem gebonden hebbende, leidde zij Hem weg en gaven Hem over aan Pontius Pilatus, den stadhouder.

Als nu Pilatus zag dat hij niet vorderde, maar veelmeer dat er oproer werd, nam hij water en wies de handen voor de schare, zeggende: Ik ben onschuldig van het bloed dezes Rechtvaardigen; gijlieden moogt toezien.

— Mattheüs 27:2 en 24

Gisteren lazen we over Herodes de Grote, zijn gedrag en de tempelbouw. Iedere zondag horen we bij het voorlezen van het Apostolicum de naam Pontius Pilatus. Ook in buiten-Bijbelse bronnen is Pontius Pilatus bekend.



Archeoloog J. Randall Price wijst er in de Evangelical Study Bible op dat verschillende Joodse en Romeinse auteurs naar de regeringsperiode van Pilatus verwezen. In 1961 werd ook het eerste archeologische bewijsmateriaal gevonden als aanwijzing voor de regering van Pilatus. De zogenoemde Pilatus Inscriptie is een grote steen, waarschijnlijk ooit behorend tot een gebouw, met daarop de naam van Pilatus erop. De volledige inscriptie luidde waarschijnlijk: ‘Augustus Tiberius, Pontius Pilatus, Perfect van Judea, toegewijd’ (alleen het dikgedrukte is op de steen te lezen). Tot voor kort dachten we ook de zegelring van Pilatus gevonden te hebben, maar nader onderzoek heeft uitgewezen dat de ring toch niet van hem was.



Waarom is Pilatus zó belangrijk dat hij genoemd wordt in het Apostolicum? Daar weten de opstellers van de Heidelbergse Catechismus antwoord op: ‘Omdat Hij, onschuldig onder de wereldlijken rechter veroordeeld zijnde, ons daarmede van het strenge oordeel Gods, dat over ons gaan zou, bevrijdde’ (HC vraag & antwoord 38). Uit de evangeliën blijkt inderdaad duidelijk dat Pilatus, als wereldse rechter, geen schuld in hem vond. Voor Gods kinderen is Christus’ onschuld tot troost en verwondering: ‘Ik voor u, daar gij anders de eeuwige dood had moeten sterven.’