Die den Zoon heeft, die heeft het leven ...

— 1 Johannes 5:12a

Gisteren heb je gelezen dat er twee soorten mensen zijn: zondaren die de Zoon van God wél hebben en zondaren die de Zoon van God níét hebben. We staan in de komende dagen wat uitgebreider stil bij deze twee groepen. Eerst degenen die de Zoon hebben. Wie zijn dat? Het zijn zondaren die door de werking van Gods Geest oog hebben gekregen voor hun schuld en zonde. Ze zijn met zichzelf vastgelopen. De zonde is hen tot een last en schuld geworden. En door Gods genade konden ze niets anders meer dan met hun zonden en tekortkomingen tot Christus vluchten.

 

Ja, ze kunnen en willen Hem in hun leven niet meer missen. Ze hebben Zijn genade en ontferming zo nodig. Niet één keer, maar telkens weer. Ze moeten zich steeds weer aan Hem en Zijn werk vastklampen. Waarom? Omdat Hij heeft volbracht wat jij en ik nooit kunnen volbrengen. Hij droeg de straf over de zonden. Met Zijn lijden en sterven heeft Hij het mogelijk gemaakt dat God al jouw en mijn zonden kan vergeven. En wanneer doet Hij dat? Als je genoeg bid? Als je netjes genoeg leeft?

 

Nee. Als je de Zoon hebt. Als Hij je Heere, je Meester is geworden. Als je zonder Hem niet meer kunt en wilt. Dan mag je gelovig weten en vertrouwen dat er ook voor jou vergeving is. Dat ook jij met God verzoend bent. Niet vanwege jou. Maar vanwege Christus. Zie je nu waarom het antwoord op de vraag van gisteren zo belangrijk is? Als je de Zoon hebt dan heb je het leven. Aan Hem heb je werkelijk genoeg.