En Elísa bad en zeide: HEERE, open toch zijn ogen, dat hij zie. En de HEERE opende de ogen van den jongen, dat hij zag; en zie, de berg was vol vurige paarden en wagens rondom Elísa.

— 2 Koningen 6:17t

Een aantal jaar geleden moest ik iemand heel vroeg naar Schiphol brengen. Ik ging om vier uur uit bed. Daarna reed ik weer terug naar huis. Een verkeerslicht stond op rood. Ik was zo slaperig dat ik het niet opmerkte en gewoon doorreed. Mijn ogen had ik wel open, maar ik zag het niet. Luid getoeter bracht me uit dat moment van onoplettendheid. Een auto week uit en raakte me op een haar na. De auto heb ik op de vluchtstrook geparkeerd en ik beefde als een rietje. Later vertelde ik het aan iemand. Toen ik zei dat ik mijn auto op de vluchtstrook parkeerde vroeg ze: ‘En toen heb je zeker gelijk de Heere gedankt?’ Dat had ik helemaal niet gedaan. Zo had ik er nog niet naar gekeken.

 

‘Ik zie het niet.’ Je hebt het vast ook weleens gezegd. De knecht van de profeet Elisa overkwam dat ook. Nadat hij vroeg uit bed ging en op de stadsmuur ging kijken schrok hij. Er lag een machtig leger van duizenden soldaten om de stad heen. Die kunnen we nooit overwinnen, zal hij gedacht hebben. Hij keek wel maar zag niet alles.

 

‘Ach mijn Heer’, zegt hij tegen Elisa. ‘Wat moeten we nu toch doen?’ Elisa ziet meer. Hij ziet een legermacht van engelen om hen heen. ‘Die met ons zijn, zijn meer, dan die met hen zijn.’ Maar de jongen ziet niks. Dan bidt Elisa: ‘HEERE, open toch zijn ogen.’ De Heere verhoort het gebed. Dan ziet de jongen dat er een machtig leger van de Heere om hen heen is. Wat zal hij onder de indruk geraakt zijn.

 

Er is een werkelijkheid die je niet ziet. Daar moet de Heere je ogen voor openen. Dat deed de Heere bij Elisa’s knecht. Hij wil het ook bij jou doen.