Ik bid u dan, broeders, door de ontfermingen Gods, dat gij uw lichamen stelt tot een levende, heilige en Gode welbehaaglijke offerande, welke is uw redelijke godsdienst. En wordt dezer wereld niet gelijkvormig, maar wordt veranderd door de vernieuwing uws gemoeds.

— Romeinen 12:1, 2a

Hele avonden kun je ermee vullen, met discussies over wat wel en wat niet mag. Mag je naar…? Kun je meedoen aan…? Vul zelf maar

in. Vaak wordt dan gewezen op wat andere mensen doen. Thijs mag dat ook en Rhodé’s ouders vinden het wél goed…

 

Wie herkent dit soort opmerkingen niet? En toch, het is eigenlijk volstrekt onbelangrijk wat andere mensen ervan vinden en wat zij doen. Al mogen we ons zeker wel de vraag stellen of we andere christenen met ons gedrag geen verdriet doen. Ook kan het goed zijn om met andere leden van de gemeente ons te bezinnen op wat de Heere van ons vraagt. Maar ten diepste gaat het er toch om wat de Heere in Zijn Woord van ons vraagt.

 

Uit bovenstaande tekst blijkt dat wereldgelijkvormigheid vooral een zaak van ons hart is. Mag ik jou eens vragen: Wíé heeft jouw hart?

Wát heeft jouw hart? Dat is waar het uiteindelijk om gaat! Paulus spoort de Romeinen aan om te denken aan de ‘ontfermingen Gods’. God is zo goed voor hen geweest. Hij heeft in Zijn grote genade Zich over hen ontfermd. Hij wilde, o wonder van genade, naar hen omzien. Moet dat hen niet aansporen om met dankbaarheid ten opzichte van God te leven?!